"Memory
pot"
Een aantal weken geleden laat ik mijn moeder via Face Time de laatste
vorderingen in mijn mozaïekwerk zien. Na diverse grafornamenten is nu mijn
eerste urn af. Ze vindt m mooi maar is ook wat terughoudend. Het confronteert
haar. "Wil je dáár nou echt mee bezig zijn? Je maakt zoveel moois",
zegt ze me. "Ja juíst", zeg ik haar, vol overtuiging, "omdat het
zo'n mooi sieraad kan zijn voor iets "waar we liever niet aan
willen". Deep down van binnen geldt dat ook voor mezelf.
Kort daarna wordt moeders voor
onderzoek opgenomen in het ziekenhuis. Er is iets niet goed. Ze heeft pijn in
haar hele lichaam en de doctoren hebben geen idee. Ik spreek haar vanuit haar
ziekenhuisbed kort per telefoon. De fysieke afstand maakt het zó lastig om er
gelijk te zijn. "Het komt goed mams", hoor ik mezelf zeggen. Op
eerdere momenten heeft ze er slechter voor gestaan. Ze eindigt het gesprek met
: "Weet dat ik van jullie hou hoor!" Dat voelt vreemd, alsof het het
laatste gesprek is, en ik antwoord: “Maar wij ook van jou hoor!” Als
broerlief de dag erna de gevraagde kleren komt brengen, is ze net overleden. Er
gewoon "stilletjes tussenuit gepiept".
Het is niet de eerste keer dat ik
iemand verlies, maar nog nooit was het zó dichtbij. Je eigen moeder, dat is
toch wel het meeste close (samen met je kinderen, broers en zussen) wat je in
dit leven hebt. En nu komt het er op aan: een prachtig afscheid voorbereiden,
in nagedachtenis van wie zij is geweest, wie zij lief heeft gehad, met de
muziek die zij mooi heeft gevonden en alles wat haar recht doet. Plus corona! Maar het lukt. Als team van zoon en twee dochters en Liane - onze geweldige uitvaartbegeleidster- genieten we van deze laatste
momenten met haar. Tot het allerlaatste einde aan toe.
En dan krijgt de urn ineens een onverwachte maar prachtige
bestemming: Een "Memory pot", waarin ik naast een beetje as, nog wat heel
dierbare dingetjes bewaar. Inderdaad ís het nu dat persoonlijke kunststuk op de
oude dressoirkast van oma zodat ze beiden iedere dag in de buurt zijn. Voor
broer en zus maak ik een kleine variant en er is ook nog een familie-urn. En zo ontstaat er een hele urnenfamilie..... Een
vreemd idee? Helemaal niet!
Het is nu rouwen “om het echie”.
