Hokjesgeest(en)
Mijn zus komt op de koffie en is druk met haar planning. "Kun je me volgende week helpen?", vraagt ze. Ik moet een huis van een oudere dementerende dame leeghalen en kan wel wat hulp gebruiken. Ik vind het ook gezellig, voegt ze er nog net op tijd aan toe :-)".
Even wat uitleg: mijn zus werkt in de psychiatrie. Naast haar gebruikelijke job als verpleegkundige, is ze ook klusvrouw. En vanuit die hoek krijgt ze via de "bewindvoering" regelmatig de opdracht om (acute en noodzakelijke) verhuizingen te doen. Ze is een aanpakster.
Niet lang daarvoor is een 80-jarige dementerende dame verward op straat aangetroffen. Ze wordt via de crisisdienst in een tijdelijke instelling opgenomen. In allerijl wordt een definitieve plek voor haar gezocht én gevonden. Ze kan er de volgende week terecht. Dus zegt zus: Ik moet voor volgende week wat meubels naar haar nieuwe onderkomen overzetten". Ze kent mijn voorliefde voor styling, creativiteit en gezellig maken. Dus dat is een prima combi!
We spreken met de mentor van de dame bij haar ouderlijk appartement af en doen een eerste inventarisatie. Niet bekend met psychiatrische aandoeningen en alzheimer ben ik geraakt door de levensstijl van deze verwarde geest. Het huis is rommelig en volgepropt met spullen. Oud en nieuw door elkaar soms zelfs nog in de originele verpakking.
We selecteren wat meubels en ik verzamel kleding en persoonlijke snuisterijen. Haar Indische roots mogen in haar nieuwe onderkomen niet ontbreken. Ik hoop toch nog "iets" van een herkenbare sfeer te creëren.
Als de dag van haar verhuizing daar is, ben ik er ook. Best gespannen want na het doorlopen van haar spulletjes vraag ik me af, wie is ze? Dan maak ik kennis met de frêle Indische dame. Ze zit trillend in haar rolstoel maar is ogenschijnlijk goed aanspreekbaar en dankbaar voor wat we voor haar hebben gedaan. Maar beseft ze het? Of zegt ze het- ingebakken door haar culturele achtergrond?
Gisteren ben ik weer bij haar langs gegaan, want al na het eerste bezoek weet ik: Ik blijf deze onbekende maar lieve en vergeetachtige dame opzoeken. Met niemand in haar omgeving. Familie ver weg, kennissen en vrienden? We tasten nog in het duister en ook naar haar verhaal....wat ze zelf nog maar in flarden herinnert.
Het is wat, op die manier oud worden en er alleen voor komen te staan.
Rijst bij mij de vraag: Leven we in een prachtig Nederland waar er - ook al is het soms in een (te) laat stadium - wordt ingegrepen als dat echt nodig is? Of leven we in een Nederland van "buitenstaanders" , van verschillende hokjesgeesten? Met te weinig oog en geld voor deze groepen?
Yvonne kijkt me met haar mondkapje voor vanuit haar rolstoel aan. Een tweede mondkapje bungelt aan haar rechteroor. Ze heeft er last van en kijkt wat ongelukkig en met onbegrip. Corona gaat aan haar(verstand) voorbij...Volgende week maar een Kerstboompje brengen.
Eerder maak ik het bijgaande mozaïek: "In welk hokje zit jij?" Daar moet ik aan denken nu ik met de "categorie" Alzheimer heb kennisgemaakt.....passend.
Even wat uitleg: mijn zus werkt in de psychiatrie. Naast haar gebruikelijke job als verpleegkundige, is ze ook klusvrouw. En vanuit die hoek krijgt ze via de "bewindvoering" regelmatig de opdracht om (acute en noodzakelijke) verhuizingen te doen. Ze is een aanpakster.
Niet lang daarvoor is een 80-jarige dementerende dame verward op straat aangetroffen. Ze wordt via de crisisdienst in een tijdelijke instelling opgenomen. In allerijl wordt een definitieve plek voor haar gezocht én gevonden. Ze kan er de volgende week terecht. Dus zegt zus: Ik moet voor volgende week wat meubels naar haar nieuwe onderkomen overzetten". Ze kent mijn voorliefde voor styling, creativiteit en gezellig maken. Dus dat is een prima combi!
We spreken met de mentor van de dame bij haar ouderlijk appartement af en doen een eerste inventarisatie. Niet bekend met psychiatrische aandoeningen en alzheimer ben ik geraakt door de levensstijl van deze verwarde geest. Het huis is rommelig en volgepropt met spullen. Oud en nieuw door elkaar soms zelfs nog in de originele verpakking.
We selecteren wat meubels en ik verzamel kleding en persoonlijke snuisterijen. Haar Indische roots mogen in haar nieuwe onderkomen niet ontbreken. Ik hoop toch nog "iets" van een herkenbare sfeer te creëren.
Als de dag van haar verhuizing daar is, ben ik er ook. Best gespannen want na het doorlopen van haar spulletjes vraag ik me af, wie is ze? Dan maak ik kennis met de frêle Indische dame. Ze zit trillend in haar rolstoel maar is ogenschijnlijk goed aanspreekbaar en dankbaar voor wat we voor haar hebben gedaan. Maar beseft ze het? Of zegt ze het- ingebakken door haar culturele achtergrond?
Gisteren ben ik weer bij haar langs gegaan, want al na het eerste bezoek weet ik: Ik blijf deze onbekende maar lieve en vergeetachtige dame opzoeken. Met niemand in haar omgeving. Familie ver weg, kennissen en vrienden? We tasten nog in het duister en ook naar haar verhaal....wat ze zelf nog maar in flarden herinnert.
Het is wat, op die manier oud worden en er alleen voor komen te staan.
Rijst bij mij de vraag: Leven we in een prachtig Nederland waar er - ook al is het soms in een (te) laat stadium - wordt ingegrepen als dat echt nodig is? Of leven we in een Nederland van "buitenstaanders" , van verschillende hokjesgeesten? Met te weinig oog en geld voor deze groepen?
Yvonne kijkt me met haar mondkapje voor vanuit haar rolstoel aan. Een tweede mondkapje bungelt aan haar rechteroor. Ze heeft er last van en kijkt wat ongelukkig en met onbegrip. Corona gaat aan haar(verstand) voorbij...Volgende week maar een Kerstboompje brengen.
Eerder maak ik het bijgaande mozaïek: "In welk hokje zit jij?" Daar moet ik aan denken nu ik met de "categorie" Alzheimer heb kennisgemaakt.....passend.