Ode aan een paradijsvogel

Kippenvel krijg ik als ik haar bericht lees én het wordt heel stil in me… ze schrijft dat haar zoon het leven op aarde niet meer kon dragen en de dag voor zijn 17e weloverwogen uit het leven is gestapt. Hij voelde zich altijd anders, vertelt ze later. Werd daardoor gepest. Kan niet leven met en in de kaders die het dagelijks leven hem stelt. Hij is talentvol, creatief, ruim van geest anders denkend. Maar heeft “lucht” nodig en geen regels om aan te houden. 

We kennen elkaar van een intensief persoonlijk ontwikkelingsprogramma. Deze intensiviteit brengt ons als groep dicht bij elkaar. Eén voor één komen de reacties van ontzetting en ongeloof binnen. En dat we iets voor haar willen betekenen, haar willen steunen in deze niet te bevatten gebeurtenis. 

Al voordat de groep het uitspreekt, voel ik dat ik iets voor haar wil maken: een Memory Pot waarin ze hem in liefde herkent en herdenkt. We besluiten dat al snel en leven met haar mee en laten haar weten wat onze intentie is. Het is dán nog te vers en veel te vroeg. Ze heeft eerst haar tijd nodig. 

Als ze aangeeft dat ze er klaar voor is, komt ze bij me om over hem te praten. Ze is verdrietig, dapper en “berustend” en vertelt vol vuur over hem. Hoe mooi hij kon tekenen, de liefde voor manga’s en Japan, de wens om ooit Mount Fuji te beklimmen. Zijn liefde voor de natuur, het klauteren over rotsen, de adelaar en nog veel meer. En terwijl ze dit alles vertelt, zie ik “het plaatje voor me”: een prachtige Pagode midden in de bloeiende kersenbloesem met Mount Fuji op de achtergrond. 

Ik ga aan de slag met zijn manga tekeningen en stenenverzameling, zorg dat ze allemaal een herkenbare plek krijgen op de Memory Pagode. De pagode is van oudsher een offerplaats waar overleden boeddha’s worden herdacht. De plek waar tastbare herinneringen worden bewaard. Erop ook de roze Japanse kersenbloesem die volop bloeit. Deze bloesem of Sakura kent een zeer rijke maar korte bloeiperiode en wordt gevierd met het Hanami-feest. Het feest om zowel de bloei als de vergankelijkheid van het leven te vieren. Het verhaal valt op z'n plek.

Onlangs hebben we met een kleine afvaardiging de Memory Pot aan haar overhandigd. Ze herkent de elementen gelijk, kijkt geluidloos en is diep geraakt als ze zijn tekeningen en zijn verhaal afgebeeld ziet in de Pagode. Tranen van stil verdriet stromen.   

Het is een dankbare herinnering aan een heel bijzondere jongen. Een jonge knul die hier niet kon aarden, die er was voor anderen maar zijn eigen  bijzonderheid geen aardse vorm kon geven. Het is een ode aan een paradijsvogel.